Afscheid kan je niet eeuwig uitstellen...

Hier is hij dan mijn laatse blog over het weeshuis. Na mijn vertrek datum 2 keer te hebben uitgesteld, ben ik dan nu echt vertrokken en is het tijd voor een nieuw avontuur (ook al doet het afscheid nu nog heel veel pijn). Inmiddels ben ik op Zanzibar om daar van het strand te genieten. 1 maart ga ik terug naar het vaste land en reis ik richting Dar es Salaam op 7 maart stap ik in het vliegtuig naar Hawaii. Eerst zal ik nog vertellen over mijn laatste weken in het weeshuis.
Inmiddles zijn de foto albums af en hebben alle kinderen ze gezien. De kindjes die op het centrum wonen hebben allemaal hun eigen voorkantje getekend en voor de kinderen die op de kostschool zitten heeft Do al haar teken kunsten uit de kast gehaald en gekleurd totdat ze kramp in haar vingers kreeg. Het resultaat is echt super mooi!!
De kleuters op het centrum vonden het geweldig om foto's van zichzelf te zien. Ze lieten allemaal trots aan de andere kinder zien dat ze op de foto stonden en noemde ook alle andere kinden op die op hun foto stonden. Dit was echt heel leuk om te zien. Nog ontroerender was het om de boekjes te laten zien aan de kinderen die op de kostschool zitten. Toen we op de bezoekersdag uit de auto stapte vroegen ze gelijk of ze vandaag hun boekje kregen. Ze hadden het dus goed onthouden. Nadat de kinderen lekker te eten en te drinken hadden gekregen was het tijd om buiten de boekje uit te delen. Ik denk dat dit toch wel het mooiste moment van alles was van wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Het was zo ontroerend. De kinderen waren apentrots en heel erg blij met hun eigen fotoboekje. Vooral de foto's van toen ze jonger waren vonden ze heel erg leuk. De albums moesten wij ook per kind meerdere keren bekijken en ook alle klasgenoten ontkwamen er niet aan om ze te bekijken. Ik wil iedereen dan ook extra bedanken voor jullie bijdrage om dit mogelijk te maken. De Helaas kan ik de beleving van het moment alleen maar over brengen met woorden en foto's.

Het was steeds een vreemd idee dat Do en ik nog maar 2 weken zouden blijven. Want 11 februari zouden we vertrekken uit het weeshuis. Do was de laatste week helaas ziek. We hadden in een restaurantje gegeten waar het eten mega pittig was.. alleen daarvan zou je al ziek kunnen worden en waarschijnlijk was het vlees ook niet helemaal zoals het had moeten zijn... ik had de vegetarische variant dus alle ellende is me bespaard gebleven. Voor Do wel echt heel erg vervelend om je laatste week zo ziek te zijn. Aan het eind van de week knapte ze gelukkig wat op en kon ze nog naar de kindjes. In het weekend kwamen haar ouders. Dit was wel echt een heel duidelijk teken dat onze tijd er bijna op zat. Ik kreeg het daar zaterdag avond helemaal benauwd van en kwma tot het besluit dat het veel verstandiger was om nog een week te blijven. De dag er na hadden we onze afscheidsmiddag. Dit was heel gezellig. Samen met Olga heb ik cakejes gebakken. Over de cakesjes zat gesmolten chocolade.. hmm dat was erg lekker.. dat vonden de kinderen ook. Maandag was het tjd om Do naar de bus te brengen. Dit was eigenlijk best wel vreemd. We hebben zovee leuke dingen meegemaakt dat wel jammer was om haar weg te brengen. Gelukkig heb ik er weinig moeite mee om alleen te zijn en lag er nog een nieuwe stapel foto's en tekstjes te wachten om ingeplakt te worden.

In het weekend was er een meisje door haar moeder naar het weeshuis gebracht. Dit is zo hrdverscheurend. Het was een hele jonge moeder en ze stond er bij en keek er naar. Het was echt heel erg om te zien. Het baby'tje heeft ook heel lang moeten huilen. Ik weet dat het er bij hoord maar dit vind ik zo verschrikkelijk. Gelukkig was er een heel lief meisje dat de zorg voor het baby'tje op zich nam. Het was echt lief om te zien hoe ze een mini mama werd.

Verder waren mijn laatste twee weken vrij rustig. Ja ik ben uit eindelijk toch nog een weekje extra gebeleven. Toen voelde het meer als afgerond. Ik ben heel blij dat ik nog wat langer met de kinderen heb kunnen spelen en knuffelen. Het afscheid was wel echt moeilijk. Het lukte me om me bij de kinderen groot te houden maar de eerste 3 dagen nadat ik weg was kreeg ik iedere keer weer buikpijn bij het idee dat ik de kindjes voorlopig niet meer ga zien. Ik mis natuurlijk alle kindjes maar vooral bij het afscheid nemen van mijn kleine vriendje had ik het heel moeilijk. We hadden een hele leuke laatste ochtend samen. We weden uitgenodigd bij de nonnen om thee te komen drinken. Dit was heel erg gezellig de nieuwe groep nonnen was zo anders en veel vrolijker dan de vorige dat het iedere dag echt gezellig was bij de kinderen. Door de nieuwe groep nonnen durfden ook alle kinderen te praten en veel meer zichzelf te zijn. Dit was heel mooi om te zien. Vooral bij de peutertjes was dit merkbaar. Kindjes van 2 die bijna nooit iets zeiden spraken ineens met volledige zinnen. Ook werden ze veel creatiever in het spelen en kregen ze hier ook meer de kans toe. Ik ben heel blij dat ik die verandering nog heb mogen zien.

Ik ben sowieso zo dankbaar dat ik dit allemaal heb mogen mee maken en even deel heb mogen uitmaken van dit mooie initiatief. Ik vind het heel bijzonder en bewonder het enorm dat de familie Shirima en Piet en Olga zich met zoveel liefde, energie en toewijding inzetten voor het leven van de kinderen. De liefde voor de kinderen was in alles merkbaar en de kinderen werden iedere ochtend zo opgewekt wakker. Voor zover ik het kan beoordelen hebben ze het ondanks hun hele situatie goed naar hun zin in het weeshuis. Ik zou willen dat ik er nog heel lang zou kunnen blijven en de ontwikkeling van alle kinderen zou kunnen zien maar helaas komt aan alles een eind.

Ik zit nu al weer een paar dagen op Zanzibar.. Dat is een prima plek om even de afgelopen maanden te verwerken. De eerste 2 dagen was ik in Stone Town. Van hieruit heb ik een kruiden tour gedaan. Dit was erg leuk om allemaal te zien. Thuis koop je alles gewoon in een potje en ik weet echt niet hoe de planten eruit zien waar de kruiden vanaf komen.. Ok ik vraag me af hoelang ik alles ga onthouden maar voor nu is het erg leuk ;) daarna gingen we door naar de groten waar na de afschaffing van de slavernij de slaven voor de illegale handel werden verstopt. Dit was echt afschuwelijk. De luchtvochtigheid was zo hoog dat het bijna onmogelijk was om adem te halen. Mensen deden en doen echt afschuwelijke dingen waar ik gelukkig met mijn hoofd niet bij kan. Om dit te werken was het dan eindelijk tijd om te zwemmen in ja jajajaaja de ZEE!!! In al die maanden miste ik niet veel maar wel de zee.. nou weg is de heimwee want het voelde echt heerlijk. De volgende dag ben ik naar een klein forest geweest en hier heb ik aapjes gezien die alleen op Zanzibar voor komen. Ze waren echt absoluut niet schuuw ze kwamen heel dichtbij zonder je lastig te vallen dit was echt bijzonder. In de middag was het tijd voor een wandeling door Stone Town. Dit was erg leuk. het is echt een klein doolhof met smalle straatjes en overal mensen die gezellig voor hun huis zitten te praten of kinderen die op een klein pleintje voetballen.

Afgelopen maandag was het tijd om de stad te verlaten en richting de oost kust te gaan... Ik zit in Paje... ik had verwacht dat de zee vol zou zijn met kite surfers maar doordat het seizoen op zijn eind loopt is het er heel rustig. Gelukkig zitten er in het hostel wel veel leuke mensen.. Vandaag is eigenlijk de eerste dag zoder wind. Heel vervelend voor hun maar voor mij heel goed want ik ga vanmiddag naar het rif om te surfen.. ik heb er zovel zin in!! Vind het ook wel spannend want ik ben gister gaan snorkelen in de buurt van het rif en het is echt super ondiep.. pap en mam geen zorgen de australische jongen waarmee ik ga weet wel wat hij doet... een nl meisje heeft het ook wel eens gedaan en het is wel veilig en zij was een complete beginner. Nou ja ik ben benieuwd..

Het is hier trouwens echt relaxt!!! De mensen in het hostel zijn heel erg gezellig en het is zo fijn om te zwemmen met zonsopgang en gister avond heb ik samen met de barman en een Nederlandse man bij een lokaal tentje gegeten en toen de stroom uitviel was er alleen het licht van de volle maan.. het was echt super leuk.. Oke natuurlijk wilde de barman dat ik daarna bij hem thuis een film kwam kijken maar ja je kan niet alles hebben he.. Ze zijn hier ook allemaal het zelfde... Dat is iets wat ik denk ik niet ga missen ookal is het soms handig want je komt nog eens ergens.. ik had anders niet op dit leuke plekje gegeten.

Nu ga ik lekker naar het strand :-)

Ik houd jullie op de hoogte van mijn reisavonturen!!

tot na de pasen!!

Liefs Diana