Ben ik thuis? o nee er zijn bergen.

Eerst wil ik iedereen alvast een hele goede Kerst en een spetterende jaarwisseling wensen!! Heel vreemd om dit weer vanuit een ander land te doen waar het veel te warm is om te beseffen dat het toch echt eind december is. Gelukkig word je er ook hier in alle etalages en via radio stations aan herinnerd dat het tijd is om kerst te vieren en dat het nieuwe jaar voor de deur staat.

Ik vier deze kerst samen met mijn nieuwe huisgenoten in Christchurch. Sinds vorige week vrijdag heb ik namelijk mijn eigen kamer in een huis. Het is tijd om even op een plek te blijven en een baantje te vinden voordat ik nieuwe plannen maak. Ondanks dat het centrum van Christchurch bijna volledig braak ligt voelt de stad voor mij toch aan als een thuis. De komende weken hoop ik naast werk dus ook d rest van de stad te ontdekken. Er zijn veel parken en stranden in de buurt dus ik ga me wel vermaken.

Jullie zijn natuurlijk erg benieuwd wat ik de afgelopen twee weken beleefd heb. Zelf moet ik bijna mijn reisdagboek er bij pakken om niets te vergeten. Alles gaat zo snel en ik ontmoet zoveel mensen dat het lijkt alsof ik al heel lang onderweg ben, wat natuurlijk helemaal niet zo is. De afgelopen weken heb ik na mijn rustige weekje de kust verlaten om het binnenland te gaan ontdekken.

Met Ike een Nederlands meisje dat ik de dag voordat ik ui Kaikoura vertrok ontmoete ben ik vanaf Christchurch op de bus gestapt richting Mt Cook. De busreis was.. ja hoe zal ik het zeggen.. interessant. Wij hadden denk ik de meest speciale bus chauffeur die je kan tegen komen. De man wist zoveel (onnodige) details te vertellen over de omgeving dat hij geen 5 min zijn mond heeft gehouden. Gelukkig stond de microfoon niet al te hard dus konden we elkaar nog wel verstaan. We hebben onderweg meerdere malen zoek de verschillen gespeeld. De eerste paar uur leek het namelijk net alsof we door Nederland heen reden. We zagen schapen, koeien, boomgaarden, vlak grasland en bergen. Bergen? Ow ja het is nieuw zeeland en ook de kerktorens die je in Nederland zeker om de 5 km ziet staan ontbraken aan het landschap. Toen de bus chauffeur ineens begon te zingen over een dorpje en de spinnenwielen die daar ooit gemaakt waren, werd ons spel woest verstoord. Tijdens de eerste 2 coupletten konden we er nog wel om lachen… vanaf 3 tot en met 6 was het niet meer zo leuk. Gelukkig gaf het inmiddels veranderde landschap genoeg afleiding. Het is zo bijzonder hoe het landschap hier iedere keer van karakter veranderd. Het weidelandschap was veranderd in de Alpen. Onderweg zie je tientallen watervallen en ruig stromende riviertjes. Na nog een lied van tien coupletten gezongen door onze niet voor in idols in aanmerking komende buschauffeur kwamen we eindelijk in de buurt van Mt. Cook. De weg hier naartoe liep langs twee mega grote meren. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar het was zo mooi. Het water was zo blauw en dat stak zo mooi af tegen de op de achtergrond gelegen bergen. Helaas hadden we geen strak blauwe lucht dus de bergtoppen bleven een mysterie. Na nog een uur kwamen we dan eindelijk aan in Mt. Cook village! We hadden het hostel geboekt waarbij iedere kamer uitzicht had op de bergen met eeuwige sneeuw. WOW wat was dat gaaf! Dineren op ons balkon met uitzicht op de bergen! Dit was zo fijn! De volgende ochtend hadden we pas na het ontbijt heel veel geluk. De zon scheen en er was geen wolkje meer aan de lucht. We hebben snel onze wandelschoenen aangetrokken en zijn aan de gelukkig makkelijke wandeling begonnen. (ik had namelijk last van een griepje). De wandeling was echt super mooi en eindigde bij een gletsjer meer en uitzicht op Mt Cook. Dit was echt super mooi. Ik ben heel blij dat de zon scheen want anders hadden we de toppen van de bergen niet kunnen zien.

Helaas was het de volgende dag tijd om afscheid te nemen van Ike. Allebei gingen we een andere kant uit. Ik vervolgde mijn reis richting Queenstown. Natuurlijk had ik weer de zingende buschauffeur. Ja je hebt altijd geluksvogels haha. In de bus zaten nog twee Nederlandse meisjes, Johanneke en Isabelle. We raakten aan de praat over onze reis en over de verschillende doelen die we hadden. Zij zijn in Nieuw Zeeland om een documentaire te maken. Echt zo gaaf! De documantaire gaat over hoe jong volwassen generatie nu in het leven staat. Hoe we omgaan met de ‘economische crisis’ en of we hierdoor andere keuzes in het leven maken dan de generaties voor ons. Ze gaan binnenkort ook bij Maori wonen om inzicht te krijgen in hun cultuur en om te zien in hoeverre deze (on)afhankelijk leven van de overheid. Ik vind het echt super inspirerend en was gelijk helemaal enthousiast. Ik hoop dat ik wanneer ik nog net terug ben in NL volgend jaar, ik het online kan kijken.
Na de busreis vroegen ze of ze mij mochten interviewen. Waarom ook niet. De volgende dag hebben we eerst super lang over van alles en nog wat gepraat. We zaten in een koffie tentje waar iemand binnen liep met een google glass op zijn hoofd. Vet bizar om zo’n ding in het echt te zien. We waren alle drie super nieuwsgierig. Ik wilde die bril eigenlijk wel op dus ben gewoon naar die man toe gelopen om eens te vragen hoe zo’n ding nou eigenlijk werk. Ik vond het wel een beetje eng om met hem te praten want hij kan mij gewoon filmen terwijl hij met me praat zonder dat ik het door heb. Na een kort gesprek je mocht ik dat ding ook even op. Misschien praat ik nu wat oneerbiedig.. het is namelijk de enige in Nieuw Zeeland. Het is echt bizar want als je dat ding op hebt zie je gewoon alles wat je normaal ook ziet maar ik kan tegelijkertijd op internet. Ik kon op facebook, ik kon foto’s maken van wat ik zag etc. Ik vraag me af of dit echt een verrijking is voor de mensheid maar goed het was wel grappig. Ik heb het knetter dure ding maar weer aan hem terug gegeven. Het was voor ons tijd om op zoek te gaan naar een locatie voor het interview met niet te veel achtergrond geluiden. Na heel Queenstown te hebben gezien vonden we een balkon bij een hostel met uitzicht over het meer. De locatie was super mooi en het stopte zelfs even met regenen. Ik was wel zenuwachtig toen het interview begon. Ik hoop dat de meiden er wat aan gehad hebben. Na het interview heb ik Queenstown nog wat verkend en toen was het al weer tijd om het nachtleven van dit dorp/stadje te ontdekken. Het is namelijk bekend voor de extreme dingen die je er kan doen en voor het nachtleven. Niets is minder waar. Het was echt leuk om weer even echt uit te gaan. Alle kroegjes zaten vol en omdat iedereen die in Queenstown rondhangt op reis is was de sfeer ook fantastisch.

Na een leuke stap avond stapte ik in de bus naar Franz Josef. Zaterdag zou namelijk de zon gaan schijnen en ik wilde heel graag de skydive boven de gletsjer doen. Ik heb mijn verblijf in Queenstown dus niet verlengt hoe verleidelijk ook. De busreis van Queenstown naar Franz Josef was super indrukwekkend. Het landschap is zo mooi. We reden langs bergen begroeid met naaldbomen, felblauwe meren en groene valleien om vervolgens aan te komen bij de westkust. Hier verruilden we de naaldbomen en de meren voor uit de kluiten gewassen varens en het helderblauwe water van de Tasman Zee. Bergen waren er nog steeds maar nu begroeid met subtropische vegetatie. Na acht uur kwamen we dan eindelijk aan in Franz Josef Village ook hier had ik uitzicht op bergen met eeuwige sneeuw maar nu met in de vallei subtropische planten. Het contrast is zo groot dat het bijna onwerkelijk aanvoelt. De hele tijd heb ik het gevoel alsof ik op een film set rond loop. Dat de achtergrond een groen scherm is waar de regisseur een landschap op projecteert. Het is zo adembenemend mooi dat het bijna onwerkelijk lijkt. (en ja ik ga foto’s toevoegen).

In het hostel waren super leuke mensen. Ik had me voorgenomen op tijd naar bed te gaan omdat ik de volgende dag om 7.30 zou gaan skydiven.. Dit is niet gelukt het was te gezellig haha
Toen de volgende ochtend mijn wekker ging vond ik het toch wel spannend. Ik keek uit het raam en zag alleen maar wolken. NEEEE dacht ik, nu kan ik de gletsjer niet zien als ik spring. Gelukkig moest er nog een hoop papier werk worden gedaan en zouden er eerst 4 anderen springen voordat ik in het vliegtuig moest. Die vertraging was perfect want precies toen mijn vliegtuig opsteeg waren er geen wolken.
Daar zat ik dan vast gegespt aan een japaner die niet echt goed engels sprak en ook niet de moeite nam om duidelijk uit te leggen wat we nou precies gingen doen. Ja uit dat vliegtuig springen. Ik genoot van het uitzicht, toen zei de piloot dat we op 1 km hoogte waren. Ik dacht wat is dit nog maar 1km, dan moeten we er nog 4! Rustig blijven en gewoon genieten van het uitzicht. Die gletsjer is namelijk super mooi vanuit de lucht!!! Op 4 km hoogte sprong een ander meisje uit het vliegtuig. Toen had ik het even niet meer. Je ziet ineens iemand verdwijnen en het vliegtuigje word een beetje lichter. Ik en een andere jongen keken elkaar aan en dachten ow neee waar zijn we aan begonnen. Waarom willen we dit?! Toen was het tijd voor de jongen om te springen, ja ik mocht als laatste.. De Japanner vertelde me te mediteren. Gelukkig want anders was ik denk ik hyperventilerend uit dat vliegtuig gesprongen haha. Toen was het tijd om op de rand van de uitgang te gaan zitten. Nou ja je instructeur zit op de rand ik hing al buiten het vliegtuig. Hij vroeg are you ready.. uhmm yess en voor ik het wist vielen we naar beneden. WOW WAT IS DAT GAAAAAAF!!!! Ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld. Dit is echt een van de beste dingen ooit!! Ik kan me alles nog herinneren. Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb kunnen doen met uitzicht over de gletsjer en de oceaan! Wow die vrije val waren de beste 65 seconden van mijn leven ( op een gedeelde plek met dolfijnen zwemmen en surfen op Hawaii) maar geweldig was het. Toen ging de parachute open en zweefden we langzaam naar beneden. Ook leuk maar van mij had die vrije val nog wel uren mogen duren. Toen stond ik weer op de grond. Helemaal ontspannen en gelukkig. Ik had het gevoel alsof ik de hele wereld aan kon. Eigenlijk heb ik dat gevoel nog steeds.

Terug in het hostel ben ik samen met twee meisjes naar de gletsjer gelopen. Dit was een mooie wandeling. Eerst door het subtropische regenwoud en daarna langs watervallen en een bijna droog liggend meer richting de gletsjer. Het is bizar te bedenken dat de vallei waarin je dan staat 100 jaar geleden nog totaal bedekt was met ijs. De volgende dag regende het de hele tijd.. ja dat hoort ook bij Nieuw Zeeland. We zijn met een hele groep uit het hostel naar de grotten met gloei wormen gegaan. We dachten daar blijf je wel droog… uhmm ja regenen deed het daar niet maar je moest je schoenen uit doen omdat het water tot over je enkels kwam. Dit water was ook redelijk koud maar het was het allemaal waard. In de tunnel was het zo donker dat je gloeiwormen super goed kon zien. Het was alsof je onder een sterren hemel liep. Ik wilde dat de tunnel nooit zou stoppen maar aan alles komt een einde en ineens stonden we weer buiten in de stromende regen.

Ik was blij om de volgende dag te vertrekken. Ik was na al die bergen en sneeuw wel weer toe aan de kust. Ik ging nar Punakaiki om daar bij mensen op een biologische boerderij klusjes te doen in ruil voor kost en inwoning. Het bleek geen boerderij te zijn en de moestuin was niet groter dan die bij mijn ouders thuis. Ik mocht dus stoelen schuren met schuurpapier en een mesje. De mensen leefden wel redelijk biologisch. Ze hadden zonnepanelen en war er niet genoeg zonlicht dan was er ook geen elektriciteit en ze hadden een compost toilet. De oude vertrouwde emmer in een hokje in de tuin. Maar alleen voor een grote boodschap de rest moest in het gras. Ik dacht dat de emmer wel voor beide was maar ik pieste natuurlijk naast de pot. Na 2 nachten en 2 stoelen had ik het wel gezien en ben ik vervroegd weg gegaan. De mensen vond ik maar griezelig en ik had gehoopt iets te leren over biologisch tuinieren maar ik kwam niet verder dan het testen van mijn geduld en concentratie vermogen. Het hostel in het dorpje was een verademing. Het zat pal aan het strand. Ik kon de golven horen breken op het strand vanuit mijn bed. Heerlijk. De volgende ochtend ben ik samen met een Zwitserse vrouw naar de pankcake rocks gegaan en daarna heeft ze me op de bus gezet. De pancake rocks zijn rotsen die op een bepaalde manier geërodeerd zijn waardoor het lijkt alsof het een stapel pannenkoeken is. Er zijn ook blowholes bij maar de golven waren niet hoog genoeg om het water spectaculair hoog door de gaten naar boven te laten spuiten. Daardoor was het landschap gelukkig niet minder indrukwekkend.

Toen was het tijd om weer terug te gaan naar Christchurch. De busreis was wederom geweldig. Ik zat voorin de bus en had een super mooi uitzicht. Het subtropisch regenwoud veranderde in grasweiden om vervolgens van bijna uit het niets over te gaan in hoge bergen met sneeuw bedekte toppen. Langs steile bergwanden en diepe afgronden met beneden een stromende rivier reed de bus verder om vervolgens weer in het oude vertrouwde grasland met schapen en soms wit met zwart gevlekte koeien terug te keren. Deze nacht zou ik in een gevangenis slapen. Geen zorgen bij deze gevangenis moet je betalen om er een nachtje te mogen slapen. De oude gevangenis is nu een hostel. Je slaapt eigenlijk in een museum. Dit was wel grappig maar ik was blij de volgende dag te verhuizen naar mijn eigen kamer!
Ik ga weer verder met het bellen van uitzendbureaus!
Alvast hele fijne kerstdagen en een goede jaarwisseling!!

Tot volgend jaar!!!

Liefs Diana